Historia Wydziału

W 2025 roku mija siedemdziesiąt lat od powołania – zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego nr DO-IV-2c/47/55 §2 z dnia 23 lipca 1955 roku − Wydziału Melioracji Wodnych w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie. Był to trzeci, po warszawskim i wrocławskim, taki wydział w Polsce, a zarazem trzeci wydział WSR. W 1960 roku został on poszerzony o Oddział Geodezji Urządzeń Rolnych i działał w strukturze Wyższej Szkoły Rolniczej, a od 1972 do 1992 roku Akademii Rolniczej.

Zmiany społeczno-polityczne, jakie dokonały się w Polsce w 1989 roku, zapoczątkowały przemiany w rolnictwie i na obszarach wiejskich kraju. W budżecie państwa radykalnie zmniejszyły się nakłady na inwestycje melioracyjne i prace urządzeniowo-rolne (do zaledwie około 10 procent środków z lat 1970–1990). Nastąpiła głęboka restrukturyzacja państwowych przedsiębiorstw melioracyjnych i geodezyjnych, co spowodowało brak zapotrzebowania na absolwentów Wydziału Melioracji Wodnych. Zmiany te, jak i inne czynniki, przyczyniły się do restrukturyzacji Wydziału. W styczniu 1992 roku Wydział Melioracji Wodnych z Oddziałem Geodezji Urządzeń Rolnych został przemianowany na Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie (decyzja Ministra Edukacji Narodowej z 30.12.1991 r.), która od 2008 roku nosi nazwę Uniwersytetu Rolniczego im. Hugona Kołłątaja w Krakowie.

Struktura organizacyjna

Organizatorem i pierwszym dziekanem Wydziału Melioracji Wodnych w kadencji 1955/56–1957/58 był prof. dr inż. Franciszek Hendzel. Nowo utworzony Wydział przejął z Wydziału Rolniczego zespół byłego Zakładu Inżynierii Rolnej. Jego pracownicy przeszli do utworzonej wówczas Katedry Melioracji Rolnych, po roku przemianowanej na Katedrę Melioracji Rolnych i Leśnych, której kierownikiem był prof. F. Hendzel. Do nowo powstałego Wydziału włączono również Katedrę Meteorologii i Klimatologii, wcześniej także należącą do Wydziału Rolniczego WSR, której kierownikiem był doc. dr Kazimierz Kuźniar. W pozostałych katedrach i zakładach kierownikami zostali pracownicy Politechniki Krakowskiej, politechnicznych wydziałów Akademii Górniczo-Hutniczej oraz różnych przedsiębiorstw. Wśród zatrudnionych na stanowiskach profesora lub zastępcy profesora byli m.in.: prof. Marian Czerwiński (Katedra Budownictwa Wodnego), kandydat nauk Jan Burzyński (Katedra Matematyki), mgr inż. Anna Łoś (Katedra Geodezji), mgr inż. Paweł Żmijewski (Katedra Gruntoznawstwa i Budownictwa Ziemnego) oraz mgr inż. Ludwik Pazirski (Katedra Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych). Rada Wydziału liczyła wówczas dziesięć osób, w tym ośmiu samodzielnych pracowników nauki. Tak skromny był stan kadrowy w początkach działalności Wydziału. 

W roku akademickim 1957/58 − trzecim od powołania Wydziału − we wszystkich katedrach zatrudnionych było dwudziestu sześciu pracowników naukowo-dydaktycznych i dwóch technicznych. W tej nawet jak na ówczesne czasy bardzo skromnej liczebnie grupie pracowników naukowo-dydaktycznych znajdował się jeden profesor tytularny, trzech docentów ze stopniem doktora i czterech zastępców profesora, w tym jeden w stopniu kandydata nauk i trzech ze stopniem magistra inżyniera. Prowadzili oni badania, które miały charakter techniczny, odmienny od reprezentowanych przez pracowników pozostałych wydziałów.

W końcu lat pięćdziesiątych XX wieku, w związku z rozpoczęciem restrukturyzacji polskiego rolnictwa, pojawiła się potrzeba prowadzenia na szeroką skalę kompleksowych prac urządzenioworolnych. Prace te wprowadzały zasadnicze przemiany w strukturze przestrzennej, a bardzo często także społecznej, wsi i rolnictwa. Specjalistów z tej branży w tamtym czasie kształciła jedynie Katedra Urządzeń Rolnych Politechniki Warszawskiej. Fakt ten, a także dynamiczny rozwój naukowy Wydziału Melioracji Wodnych WSR w Krakowie spowodowały, że w 1960 roku zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego został przy Wydziale powołany Oddział Geodezji Urządzeń Rolnych, którego organizację powierzono doc. mgr. inż. Ignacemu Rabczukowi. Kształcenie na Oddziale rozpoczęto 1 października 1960 roku. Nowo otwarty Oddział miał mocne oparcie w kadrze naukowej Wydziału, a szczególnie w istniejącej już Katedrze Geodezji. 

W tymże 1960 roku zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powołano trzy nowe katedry: Geodezyjnych Urządzeń Rolnych, Geodezji Wyższej oraz Fotogrametrii. Ze względu na brak wówczas w Polsce wysoko kwalifikowanej kadry dydaktycznej z zakresu geodezji i kartografii pełne zorganizowanie wymienionych katedr nastąpiło jednak znacznie później. W 1963 roku rozpoczęła działalność Katedra Geodezyjnych Urządzeń Rolnych, w 1964 Katedra Geodezji Wyższej, a w 1965 Katedra Fotogrametrii. W 1964 roku powstała również kolejna jednostka Oddziału − Katedra Planowania i Organizacji Terenów Rolnych. Po powołaniu Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych na Wydziale zatrudnionych było czterdzieści sześć osób, ale liczba samodzielnych pracowników nauki i doktorów praktycznie pozostała bez zmian, dwukrotnie zwiększyła się jedynie liczba asystentów. W tamtym czasie Rada Wydziału nie posiadała uprawnień do nadawania stopni ani tytułów naukowych.

W roku akademickim 1965/66 na Wydziale funkcjonowało piętnaście katedr i dwie pracownie. Poza już wymienionymi powstały katedry: Budownictwa Wiejskiego (1961 r.), Geometrii Wykreślnej (1962 r.), Torfoznawstwa (1965 r.) oraz Ekologii Roślin (1967 r.). Tę ostatnią przemianowano później na Katedrę Przyrodniczych Podstaw Melioracji i utworzono przy niej Pracownię Gospodarki Wodnej i Ściekowej. Przy Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych z kolei zorganizowano Pracownię Robót Melioracyjnych. W roku akademickim 1970/71 Wydział – jak wszystkie placówki naukowe w Polsce – zmienił strukturę katedralną na instytutową i katedralną. Z piętnastu katedr utworzono trzy instytuty i dwie katedry: Instytut Melioracji Rolnych i Leśnych, Instytut Budownictwa Wodnego i Ziemnego oraz Instytut Geodezji, a poza tym Katedrę Budownictwa Rolniczego oraz Katedrę Planowania i Urządzania Terenów Wiejskich.

W 1981 roku nastąpiła kolejna zmiana organizacyjna Wydziału. Przywrócona została struktura katedralna podstawowych jednostek naukowo-dydaktycznych sprzed 1970 roku. W wyniku tych zmian w miejsce trzech instytutów i dwóch katedr powstały trzy katedry i dwanaście zakładów, które spełniały warunki określone statutem Uczelni. Były to katedry: Budownictwa Rolniczego, Meteorologii i Klimatologii Rolniczej, Zastosowań Matematyki; zakłady: Melioracji Rolnych i Leśnych, Przyrodniczych Podstaw Melioracji, Gospodarki Wodnej i Ochrony Wód, Zaopatrzenia Osiedli w Wodę i Kanalizacji, Budownictwa Wodnego, Mechaniki Budowli, Mechaniki Gruntów i Budownictwa Ziemnego oraz – na Oddziale Geodezji – zakłady: Geodezji, Fotogrametrii i Fotointerpretacji, Geodezji Wyższej, Geodezyjnego Urządzania Terenów Rolnych, Planowania i Organizacji Terenów Rolniczych.

Od 1992 roku, po zmianie nazwy Wydziału i powołaniu dwóch kierunków studiów, w jego strukturze funkcjonowało trzynaście katedr i zakładów, z czego dziewięć na kierunku Inżynieria Środowiska i cztery na kierunku Geodezja i Kartografia. Na kierunku Inżynieria Środowiska były to katedry: Budownictwa Wiejskiego, Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska, Inżynierii Wodnej, Melioracji i Kształtowania Środowiska, Meteorologii i Klimatologii Rolniczej, Zaopatrzenia Osiedli w Wodę i Kanalizacji oraz zakłady: Gospodarki Wodnej i Ochrony Wód, Mechaniki Gruntów i Budownictwa Ziemnego, Zastosowań Matematyki. Do kierunku Geodezja i Kartografia należały katedry: Fotogrametrii i Fotointerpretacji, Geodezji, Geodezyjnego Urządzania Terenów Wiejskich oraz Planowania, Organizacji i Ochrony Terenów Rolniczych. Ponadto na kierunku Inżynieria Środowiska funkcjonowało wydziałowe laboratorium hydrotechniczne, a na obu kierunkach istniały wydziałowe pracownie komputerowe.

W 1993 roku z Katedry Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska wyodrębniła się nowa jednostka − Katedra Rekultywacji Gleb i Ochrony Torfowisk. Decyzja o powstaniu tej Katedry wynikała z pojawienia się nowej problematyki, związanej z zagadnieniami ochrony i rekultywacji zdegradowanych gleb mineralnych i organicznych, a także rekultywacją i zagospodarowaniem terenów bezglebowych.

W 1995 roku obchodzono jubileusz 40-lecia Wydziału. W hallu budynku przy al. Mickiewicza 24/28 odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci prof. dr. inż. Franciszka Hendzla. Z okazji jubileuszu Rada Wydziału przyznała złote medale „Za zasługi dla Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji” osobom, które wniosły liczący się wkład w rozwój naukowy, materialny i kadrowy Wydziału.

Kolejny jubileusz – 50-lecia – Wydział obchodził w 2005 roku. Z tej okazji odsłonięto tablice upamiętniające wybitnych pracowników Wydziału: w budynku przy al. Mickiewicza – tablicę prof. zw. dr. hab. Piotra Prochala, czterokrotnego dziekana Wydziału, a w budynku przy ul. Balickiej – tablicę doc. Ignacego Rabczuka, organizatora Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych. Wielu pracowników Wydziału otrzymało odznaczenia państwowe i medale Komisji Edukacji Narodowej. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski zostali odznaczeni: prof. dr hab. Włodzimierz Rajda i prof. dr hab. Krystyna Skarżyńska, zaś Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski – profesorowie: Tadeusz Bednarczyk, Wacław Bieda, Barbara Olechnowicz-Bobrowska i Karol Noga. Dziekan Wydziału prof. dr hab. Zenon Pijanowski wręczył osobom, które wniosły znaczny wkład w rozwój Wydziału, medal „Za zasługi dla Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji” oraz medal „50-lecie Wydziału”. Ważnym wydarzeniem stał się pierwszy zjazd Stowarzyszenia Absolwentów Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji.

W strukturze organizacyjnej Wydziału w roku 2005 funkcjonowało czternaście katedr i zakładów o poprzednich nazwach, z czego dziesięć na kierunku Inżynieria Środowiska i cztery na kierunku Geodezja i Kartografia. W 2005 roku na Wydziale zatrudnionych było czternastu profesorów tytularnych, w tym dwóch na stanowisku profesora zwyczajnego; osiemnastu doktorów habilitowanych, w tym sześciu na stanowisku profesora nadzwyczajnego i dwunastu na stanowisku adiunkta; siedemdziesięciu dziewięciu doktorów, w tym dwudziestu jeden na stanowisku starszego wykładowcy, czterdziestu dziewięciu na stanowisku adiunkta i dziewięciu na stanowisku starszego asystenta; piętnastu asystentów naukowo-dydaktycznych; czterdziestu dwóch pracowników naukowo-technicznych oraz siedmiu pracowników administracyjnych w dziekanacie. Łącznie kadra Wydziału liczyła sto siedemdziesiąt pięć osób.

W kolejnych latach dochodziło do zmian struktury organizacyjnej Wydziału. W 2006 roku Katedrę Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska przekształcono w Zakład Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska. W 2007 roku Zakład Gospodarki Wodnej i Ochrony Wód połączono z Katedrą Zaopatrzenia Osiedli w Wodę i Kanalizacji oraz utworzono Katedrę Inżynierii Sanitarnej i Gospodarki Wodnej. Znaczne zmiany w strukturze jednostek Wydziału nastąpiły w 2009 roku. Z połączenia Zakładu Mechaniki Gruntów i Budownictwa Ziemnego z Katedrą Inżynierii Wodnej powstała Katedra Inżynierii Wodnej i Geotechniki. Katedra Meteorologii i Klimatologii Rolniczej połączyła się z Zakładem Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska, tworząc Katedrę Ekologii, Klimatologii i Ochrony Powietrza. Katedrę Geodezyjnego Urządzania Terenów Wiejskich oraz Katedrę Fotogrametrii i Teledetekcji przekształcono w Katedrę Geodezji Rolnej, Katastru i Fotogrametrii. W 2011 roku zmieniono nazwę Katedry Planowania, Organizacji i Ochrony Terenów Rolniczych na Katedrę Gospodarki Przestrzennej i Architektury Krajobrazu. W 2014 roku przyłączono Katedrę Rekultywacji Gleb i Ochrony Torfowisk do Katedry Melioracji i Kształtowania Środowiska.

W roku 2015 na Wydziale pracowało stu dwudziestu dziewięciu nauczycieli akademickich, w tym czternastu profesorów tytularnych, z tego dziewięciu na stanowisku profesora zwyczajnego; dwudziestu trzech doktorów habilitowanych, z tego pięciu na stanowisku profesora UR i osiemnastu na stanowisku adiunkta; dziewięćdziesięciu jeden doktorów, z tego siedemdziesięciu trzech na stanowisku adiunkta, trzynastu na stanowisku asystenta i pięciu na stanowisku starszego wykładowcy, oraz jeden magister inżynier na stanowisku asystenta. W grupie samodzielnych pracowników naukowych dwudziestu sześciu miało stopień lub tytuł naukowy w dziedzinie nauk rolniczych, dziesięciu w dziedzinie nauk technicznych, a jeden pracownik w dziedzinie nauk matematycznych.

Obecnie strukturę Wydziału tworzy dziewięć katedr: Budownictwa Wiejskiego; Ekologii, Klimatologii i Ochrony Powietrza; Geodezji; Geodezji Rolnej, Katastru i Fotogrametrii; Gospodarki Przestrzennej i Architektury Krajobrazu; Inżynierii Sanitarnej i Gospodarki Wodnej; Inżynierii Wodnej i Geotechniki; Melioracji i Kształtowania Środowiska oraz Zastosowań Matematyki. Ponadto w strukturze Wydziału znajduje się osiem laboratoriów katedralnych, Laboratorium Hydrotechniczne, Laboratorium Informacji Przestrzennej, Laboratorium Dziedzictwa Kulturowego, laboratorium metrologiczne, instrumentarium wyposażone w nowoczesny sprzęt pomiarowy, a także pracownie komputerowe. Na Wydziale funkcjonuje osiemnaście Komisji Wydziałowych oraz powołanych jest trzynastu pełnomocników Dziekana.

Ważną zmianą wprowadzoną na mocy Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 20 września 2018 roku był nowy podział na dziedziny i dyscypliny naukowe. Pracownicy Wydziału prowadzą badania w dziedzinie nauk inżynieryjno-technicznych – w dyscyplinach: inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka; inżynieria lądowa, geodezja i transport; architektura i urbanistka; nauk ścisłych i przyrodniczych – matematyka oraz nauk społecznych – geografia społeczno-ekonomiczna i gospodarka przestrzenna; nauki o zarządzaniu i jakości.

W tym samym okresie rolę i kompetencje Rad Wydziałów w zakresie kształcenia studentów przejęły Kolegia Wydziałów, a w zakresie naukowym Rady Dyscyplin. Zgodnie ze Statutem Uczelni z dnia 20 grudnia 2023 roku Kolegium Wydziału stanowi organ opiniodawczy dziekana, wyrażający opinie w imieniu Wspólnoty Wydziału, opiniuje plany działalności Wydziału dostosowane do strategii Uczelni oraz do planów działalności naukowej. Radę Dyscypliny tworzy się, jeśli w danej dyscyplinie Uczelnia posiada uprawnienia do nadawania co najmniej stopnia doktora, na podstawie kategorii naukowej. Wśród głównych zadań Rad Dyscyplin należy wymienić: nadawanie lub odmowa nadania stopnia naukowego w zakresie reprezentowanej dyscypliny, realizacja kształcenia i promowania doktorantów oraz wyrażanie opinii w sprawach nauki i badań, a także działalność wdrożeniowa. Senat Uczelni utworzył przy Wydziale następujące dyscypliny: inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka; inżynieria lądowa, geodezja i transport; matematyka, a jednocześnie powołał koordynatorów dyscyplin jako przewodniczących Rad Dyscyplin.

W roku jubileuszu na Wydziale zatrudnionych jest sto pięćdziesiąt sześć osób – sto dwadzieścia trzy to nauczyciele akademiccy, a trzydzieści trzy osoby pracują na stanowiskach technicznych i administracyjnych, w tym sześciu pracowników dziekanatu. W grupie nauczycieli akademickich ośmiu zatrudnionych jest na stanowisku profesora, czterdziestu czterech na stanowisku profesora URK, w tym trzydziestu dziewięciu doktorów habilitowanych i pięciu doktorów; sześćdziesięciu trzech to adiunkci, w tym sześciu doktorów habilitowanych i pięćdziesięciu siedmiu doktorów; ośmiu to asystenci, w tym czterech doktorów i czterech magistrów.

Od 2000 roku Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji prowadzi samodzielną gospodarkę finansową, dysponując środkami pochodzącymi z subwencji budżetowej na naukę i szkolnictwo wyższe, przychodami uzyskiwanymi z tytułu odpłatnie prowadzonej działalności dydaktycznej, badawczej i usługowej, a także wpływami z innych źródeł.

Baza materialna

Początkowo baza materialna Wydziału była bardzo skromna. Katedry: Melioracji Rolnych i Leśnych, Budownictwa Wodnego, Matematyki, Meteorologii i Klimatologii oraz Geodezji do 1964 roku miały swoją siedzibę w budynku przy ul. św. Marka, zaś katedry: Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych oraz Gruntoznawstwa i Budownictwa Ziemnego mieściły się przy ul. Łobzowskiej. 

Stan bazy materialnej Wydziału zdecydowanie się polepszył po 1964 roku, w którym Wydział przeprowadził się do nowego budynku (nazwanego „jubileuszowym”) przy al. Mickiewicza 24/28, gdzie nadal znajduje się jego główna siedziba. Oddział Geodezji Urządzeń Rolnych (obecnie kierunek Geodezja i Kartografia) od chwili powołania wielokrotnie był przenoszony. Katedry Oddziału mieściły się najpierw przy ul. św. Marka, później w budynku „jubileuszowym” i przy pl. Inwalidów, następnie w budynku Wydziału Leśnego przy ul. 29 Listopada oraz przy ul. Królewskiej.

W roku akademickim 1999/2000 cztery katedry: Geodezji, Geodezji Wyższej, Fotogrametrii i Teledetekcji oraz Geodezyjnego Urządzania Terenów Wiejskich, przeniesiono do wyremontowanego budynku przy ul. Balickiej w Mydlnikach (dawnego budynku gospodarczego). Katedra Planowania i Organizacji Terenów Rolnych pozostała w budynku „jubileuszowym”. Budowę nowego obiektu dydaktycznego rozpoczęto w połowie 2008 roku. Oficjalnego otwarcia nowego budynku dokonał 23 czerwca 2009 roku ówczesny Rektor Uniwersytetu Rolniczego prof. dr hab. Janusz Żmija. W 2019 roku na potrzeby Wydziału przeznaczono odrestaurowane pomieszczenia zespołu folwarcznego „Spichlerz”, co poprawiło bazę dydaktyczną, głównie kierunku Architektura Krajobrazu. Inwestycja przeprowadzona została tak, by zachować elementy historyczne. Wszystkie obiekty Wydziału są w pełni dostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową, a ponadto w dwóch salach wykładowych zainstalowano system induktofoniczny (pętlę indukcyjną) służący osobom niedosłyszącym.

Na Wydziale znajdują się pracownie komputerowe i wyspecjalizowane laboratoria: hydrotechniczne, geotechniczne, geodezyjne laboratorium metrologiczne, materiałoznawstwa i technologii betonów, gleboznawcze, oceny jakości wody i ścieków oraz Laboratorium Informacji Przestrzennej, Laboratorium Dziedzictwa Kulturowego. Do Wydziału należy platforma obserwacyjna GPS oraz stacja meteorologiczna. Katedra Geodezji dysponuje instrumentarium obejmującym urządzenia pomiarowe: optyczne i teodolity oraz elektroniczne, tachimetry i GPS oraz bezzałogowe statki powietrzne wraz z oprzyrządowaniem. Wydział posiada Stację Doświadczalną w Garlicy Murowanej, co stwarza warunki do prowadzenia badań terenowych i laboratoryjnych, będących podstawą przygotowywania prac dyplomowych i publikacji. W budynku „Spichlerz” zlokalizowana jest Galeria, która umożliwia organizację wystaw i przeglądów.

W dydaktyce i pracach badawczych wykorzystuje się także specjalistyczne oprogramowanie komputerowe, m.in. QuantumGis, AutoCad, ArcGis, Surfer, Photoshop, WinKalk, WUFI Plus, OPALS, C-Geo, programy hydroinformatyczne Hec-Ras 1D i 2D, Mike+, CCHE2D, Z.SOIL.PC, oprogramowanie GeoNET, MicroStation, TerraScan, TerraModeler.

Ważnym uzupełnieniem bazy dydaktycznej Wydziału jest Biblioteka Główna Uniwersytetu Rolniczego, dysponująca księgozbiorem tematycznym liczącym blisko 300 000 woluminów z zakresu badań i kierunków kształcenia na Uczelni.

W maju 2024 roku Uczelnia uzyskała prawo własności do działki, na której zlokalizowany jest budynek „jubileuszowy” przy al. Mickiewicza 24/28, co pozwala na rozpoczęcie prac przygotowawczych do jego modernizacji.

Kształcenie

Program kształcenia inżynierów meliorantów w Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie miał mocną podbudowę przyrodniczą, związaną z potrzebami rolnictwa, co w połączeniu z rozległymi studiami technicznymi sprawiało, że Wydział kończyli wysoko wykwalifikowani specjaliści, dobrze przygotowani do kompleksowego rozwiązywania zagadnień melioracyjnych. W okresie tym w kraju prowadzono na dużą skalę inwestycje melioracyjne.

 Od powołania Wydziału Melioracji Wodnych (1955 r.) i Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych (1960 r.) w jednostkach tych prowadzono jednolite studia pięcioletnie. Plany i programy studiów były opracowywane centralnie w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego przez zespoły ekspertów. W całym kraju obowiązywały jednolite programy dla tych samych kierunków studiów.

Aby sprostać coraz większym zadaniom stawianym przed szkolnictwem wyższym przez gospodarkę narodową, w roku akademickim 1966/67 wprowadzono dzienne studia dwustopniowe: inżynierskie i magisterskie. Studia inżynierskie kończyły się po czterech latach otrzymaniem dyplomu inżyniera melioracji wodnych (na Wydziale) lub geodezji urządzeń rolnych (na Oddziale). Studia magisterskie trwały pięć lat i kończyły się obroną pracy magisterskiej. Nabór studentów na pierwszy rok studiów inżynierskich i magisterskich był wspólny, ale prowadzony oddzielnie na Wydział i Oddział. Po zakończeniu trzeciego roku studiów, w zależności od wyników w nauce, następowała kwalifikacja studentów na studia cztero- lub pięcioletnie. Rozbudowano przedmioty zawodowe i zróżnicowano specjalizacje w ramach semestru dyplomowego.

Studia dwustopniowe prowadzone były w latach 1966–1974. W 1964 roku uruchomiono eksternistyczne studia magisterskie w zakresie melioracji. W celu podniesienia kwalifikacji pracowników mających wykształcenie średnie techniczne i dłuższą praktykę zawodową, w roku akademickim 1966/67 zainaugurowano czteroletnie zawodowe inżynierskie studia zaoczne z zakresu melioracji wodnych, a nieco później – w roku akademickim 1969/70 – z zakresu geodezji urządzeń rolnych. Prowadzono je w Krakowie oraz w Punkcie Konsultacyjnym WSR w Rzeszowie. W latach 1970–1973 na Oddziale prowadzone były studia podyplomowe z zakresu planowania terenów wiejskich.

Zmianom organizacyjnym Wydziału towarzyszyły zmiany programów kształcenia. Wiązało się to głównie z korektą polityki rolnej państwa w zakresie melioracji wodnych i urządzeń rolniczych. Coraz większego znaczenia nabierała właściwa gospodarka wodna i ściekowa w rolnictwie oraz ochrona środowiska. W przypadku geodezyjnego urządzania terenów rolnych szczególnie ważne w tych latach stało się usprawnienie i unowocześnienie technologii i organizacji prac planistyczno-urządzeniowych, związane z przeobrażeniami społeczno-gospodarczej struktury wsi. W 1974 roku na Wydziale i Oddziale rozpoczęto realizację nowego programu studiów zatwierdzonego przez Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Przywracał on jednolite studia magisterskie na studiach dziennych i skracał cykl kształcenia z 10 do 9 semestrów. W programie studiów pojawiły się bloki przedmiotów. Wprowadzono indywidualny tok studiów i powołano nowe specjalizacje na semestrach dyplomowych.

Obok dotychczasowych form nauki na poziomie inżynierskim, od 1975 roku na Wydziale Melioracji, a od 1977 roku na Oddziale Geodezji odbywały się uzupełniające zaoczne studia magisterskie dla inżynierów melioracji wodnych i geodezji rolnej. Zorganizowano je na wniosek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych oraz Stowarzyszenia Geodetów Polskich Naczelnej Organizacji Technicznej, a także Wojewódzkiego Biura Geodezji.

W wyniku reorganizacji Wydziału (połączonej ze zmianą nazwy) w 1992 roku powołano dwa kierunki studiów: Inżynierię Środowiska oraz Geodezję i Kartografię. Na kierunku Inżynieria Środowiska powołano trzy specjalizacje: Melioracje i Kształtowanie Środowiska, Inżynieria Wodna i Sanitarna Wsi oraz Budownictwo Rolnicze. W roku akademickim 1993/94 nastąpiła weryfikacja programów nauczania. Dwa pierwsze lata studiów były wspólne dla wszystkich studentów, a począwszy od trzeciego roku obowiązywały dwie specjalizacje: Kształtowanie i Ochrona Środowiska oraz Inżynieria Wodna. Na kierunku Geodezja i Kartografia powołano jedną specjalizację – Geodezja Rolna i Wycena Nieruchomości.

Po wizytacji Wydziału przez komisję Wspólnoty Europejskiej w 1993 roku kierunki Inżynieria Środowiska oraz Geodezja i Kartografia zostały wpisane na listę Europejskiej Federacji Narodowych Stowarzyszeń Inżynierskich (Fédération Européenne d’Associations Nationales d’Ingénieurs, FEANI). Dzięki temu absolwenci tych kierunków mają prawo ubiegać się o tytuł inżyniera europejskiego (EUR ING) i pracować w swoim zawodzie w krajach Unii Europejskiej oraz niektórych krajach pozaeuropejskich.

W latach 1992–2004 przy kierunku Geodezja i Kartografia działało studium pod nazwą Szkoła Wiedzy o Terenie, zorganizowane i kierowane przez prof. dr. hab. inż. Mirosława Żaka. Szkoła była formą stałego (cyklicznego) systemu kształcenia w zakresie wyceny nieruchomości i systemu informacji o terenie.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku zmodernizowano programy dydaktyczne, co związane było z wprowadzeniem nowych standardów nauczania. W roku akademickim 1999/2000 na obu kierunkach wprowadzono nowe programy studiów.

Od roku akademickiego 2001/02 Wydział umożliwia swoim studentom zdobywanie wiedzy w ramach Europejskiego Systemu Transferu Punktów (European Credit Transfer System, ECTS). Programy dydaktyczne zostały ponownie zmodernizowane w roku akademickim 2003/04, zgodnie z nowymi standardami wprowadzonymi Rozporządzeniem Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu. Na kierunku Inżynieria Środowiska powołano wówczas trzy specjalności: Inżynieria Wodna i Sanitarna, Inżynieria Ekologiczna oraz Infrastruktura Techniczna Wsi. Wprowadzono również nowy program studiów magisterskich na kierunku Geodezja i Kartografia.

W tym okresie na Wydziale nadal odbywały się niestacjonarne studia inżynierskie, które trwały cztery lata, z możliwością ich kontynuacji na półtorarocznych uzupełniających studiach magisterskich. W latach 2001/02 – 2004/05 prowadzono też niestacjonarne studia inżynierskie na kierunku Inżynieria Środowiska – w Zamiejscowym Punkcie Dydaktycznym w Trzcianie k. Rzeszowa.

Z dniem 1 października 2006 roku, w związku z wejściem Polski dwa lata wcześniej do Unii Europejskiej, na Wydziale zgodnie z Konwencją Bolońską wprowadzono studia dwustopniowe w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym. Program studiów dwustopniowych opracowano, opierając się na projekcie standardów zaproponowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej. Na studiach stacjonarnych pierwszego stopnia kierunku Inżynieria Środowiska w roku akademickim 2007/08 utworzono czwartą specjalność: Gospodarka i Inżynieria Wodna, a także zmodyfikowano nazwy specjalności: Infrastruktura Techniczna Wsi na Infrastruktura Obszarów Wiejskich oraz Inżynieria Wodna i Sanitarna na Inżynieria Sanitarna; nazwa specjalności Inżynieria Ekologiczna została utrzymana. Na studiach stacjonarnych drugiego stopnia kierunku Geodezja i Kartografia utworzono wówczas specjalność Rozwój Regionalny.

W czerwcu 2007 roku Rada Wydziału powołała nowy kierunek studiów – Gospodarka Przestrzenna. Kształcenie na tym kierunku rozpoczęto od roku akademickiego 2008/09. We wrześniu 2008 roku Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji oraz Wydział Ogrodniczy podjęły uchwały o utworzeniu kierunku studiów międzywydziałowych Architektura Krajobrazu. Studia te były prowadzone łącznie przez oba wydziały.

W 2010 roku Rada Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji powołała na kierunku Gospodarka Przestrzenna studia niestacjonarne pierwszego stopnia, specjalność Rozwój Regionalny, na których kształcenie rozpoczęto od roku akademickiego 2011/12. W związku z utworzeniem tej specjalności na kierunku Gospodarka Przestrzenna dokonano korekty programu studiów stacjonarnych i niestacjonarnych drugiego stopnia na kierunku Geodezja i Kartografia oraz zmieniono nazwę tej specjalności na Geodezja Rolna i Wycena Nieruchomości. Zmiany te wprowadzono od roku akademickiego 2010/11.

Kolejnym krokiem w poszerzaniu oferty dydaktycznej Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji było uruchomienie w roku akademickim 2012/13 na studiach stacjonarnych pierwszego i drugiego stopnia kierunku studiów Inżynieria i Gospodarka Wodna. W roku akademickim 2012/13 nastąpiła też modernizacja programów dydaktycznych na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych pierwszego i drugiego stopnia na kierunkach Inżynieria Środowiska, Geodezja i Kartografia oraz Gospodarka Przestrzenna, jak również studiów stacjonarnych na kierunku Inżynieria i Gospodarka Wodna. Kolejne zmiany planów studiów i programów kształcenia wprowadzono od roku akademickiego 2014/15 na kierunkach Gospodarka Przestrzenna, Inżynieria Środowiska, Geodezja i Kartografia, Inżynieria i Gospodarka Wodna oraz Architektura Krajobrazu. Ostatnie zmiany planów studiów i programów kształcenia zostały wprowadzone od roku akademickiego 2019/20, 2022/23 oraz 2024/25.

W dniu 25 czerwca 2014 roku Rada Wydziału podjęła uchwałę o określeniu kierunku studiów Architektura Krajobrazu (pierwszego i drugiego stopnia) na Wydziale Inżynierii Środowiska i Geodezji, prowadzonego od roku akademickiego 2014/15 łącznie z Wydziałem Biotechnologii i Ogrodnictwa.

Od roku akademickiego 2018/19 na Wydziale realizowane są studia podyplomowe „Zastosowanie współczesnych metod hydrologii w inżynierii i gospodarce wodnej”. 

Odpowiadając na realne potrzeby gospodarki oraz wykorzystując potencjał kadry dydaktycznej Wydziału, decyzją Senatu Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie w roku akademickim 2024/25 uruchomiono dwa nowe kierunki studiów: Geoinformatykę oraz Budownictwo, na których prowadzone są studia pierwszego stopnia.

Oznacza to, że obecnie Wydział kształci studentów na siedmiu kierunkach studiów:

• Architektura Krajobrazu – stacjonarne pierwszego i drugiego stopnia,
• Geodezja i Kartografia – stacjonarne i niestacjonarne pierwszego i drugiego stopnia,
• Gospodarka Przestrzenna – stacjonarne i niestacjonarne pierwszego i drugiego stopnia,
• Inżynieria i Gospodarka Wodna – stacjonarne pierwszego i drugiego stopnia,
• Inżynieria Środowiska – stacjonarne i niestacjonarne pierwszego i drugiego stopnia,
• Budownictwo – stacjonarne pierwszego stopnia,
• Geoinformatykę – stacjonarne pierwszego stopnia.

W siedemdziesięcioletniej historii Wydziału studia magisterskie i inżynierskie na wszystkich kierunkach ukończyło ogółem 19 290 osób – w trybie stacjonarnym 13 494 osoby i w niestacjonarnym 5796 osób. Kierunek Inżynieria Środowiska (dawniej Melioracje Wodne) ukończyło 8746 osób – 5815 w trybie stacjonarnym i 2931 w niestacjonarnym. Kierunek Geodezja i Kartografia (dawniej Geodezja Urządzeń Rolnych) ukończyło 8267 osób – 5579 w trybie stacjonarnym i 2688 w niestacjonarnym. Kierunek Gospodarka Przestrzenna ukończyło 1213 osób – w trybie stacjonarnym 1036 i niestacjonarnym 177 osób. Kierunki: Architektura Krajobrazu oraz Inżynieria i Gospodarka Wodna (tylko w trybie stacjonarnym) dotychczas ukończyły odpowiednio 763 i 301 osób.

Obecnie, w roku akademickim 2024/25, na Wydziale kształci się 875 studentów – w trybie stacjonarnym 601 osób, a w niestacjonarnym 274 osób.

Odpowiadając na potrzeby gospodarki, rynku pracy i społeczeństwa, na Uczelni i na Wydziale zrealizowano szereg projektów, których celem było podniesienie kompetencji studentów i absolwentów, istotnych dla przyszłych pracodawców:

• „Era Inżyniera – pewna lokata na przyszłość”, 2012‒2015,
• „Dobry staż – pewna przyszłość” oraz „Profesjonalny geodeta na rynku pracy”, 2016‒2017,
• Program staży w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój (PO WER), 2018‒2019,
• „Zrównoważony Rozwój Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie” w celu dostosowania kształcenia do potrzeb Województwa Małopolskiego oraz współczesnej gospodarki, 2019‒2023, 
• „Kształtowanie liderów transformacji – uczelnia rozwoju kompetencji” oraz „Uczelnie Przyszłości w ramach programu Fundusze Europejskie dla Rozwoju Społecznego, 2024‒2028.

Do podstawowych działań kierownictwa Wydziału należy systematyczne i ustawiczne doskonalenie procesu dydaktycznego poprzez rozwijanie i wykorzystywanie w dydaktyce nowoczesnych metod nauczania. W 2003 i 2009 roku Wydział wizytowała Państwowa Komisja Akredytacyjna, która dokonała oceny programowej kierunku Geodezja i Kartografia. Ocena dotyczyła jakości kształcenia, wymagań odnośnie do kadry, planu i programów studiów, działalności naukowo-badawczej, obciążeń dydaktycznych nauczycieli akademickich, posiadanej bazy dydaktycznej oraz prawidłowości prowadzenia dokumentacji toku studiów. Komisja przeprowadziła również ocenę programową kierunków Inżynieria Środowiska (w 2013 r.) i Gospodarka Przestrzenna (w 2014 r.). Oba kierunki uzyskały oceny pozytywne. W 2015 roku Wydział był ponownie wizytowany przez Państwową Komisję Akredytacyjną, która dokonała oceny instytucjonalnej. W roku 2021 oceną programową Komisja objęła kierunek Inżynieria Środowiska. Ta ocena również wypadła pozytywnie. Na ocenianych kierunkach spełnione są więc kryteria jakości kształcenia dla szkół wyższych.

Rozwój kadry

Wydział otrzymał w 1970 roku prawo do doktoryzowania w dziedzinie nauk technicznych w dyscyplinach: melioracje wodne oraz geodezja i kartografia. Na początku lat siedemdziesiątych, gdy pracujący na Wydziale absolwenci zaczęli uzyskiwać stopień doktora nauk technicznych, nastąpił wyraźny i szybki rozwój kadry, ale dopiero od końca lat osiemdziesiątych i w latach dziewięćdziesiątych liczba asystentów, doktorów, doktorów habilitowanych i profesorów tytularnych znacznie się zwiększyła.

W 1981 roku Wydział podjął współpracę naukowo-dydaktyczną z Wydziałem Inżynierii Rolniczej Politechniki Federalnej w Zurychu. W latach 1983 i 1984 opracowano szczegółowy program współpracy, którego efektem był projekt realizowany od 1985 roku pt. „Melioracje kompleksowe jako podstawa społeczno-gospodarczego rozwoju ziem górskich w Polsce”. Znaczenie podjętych badań wnikało z faktu, że inwestycje z zakresu melioracji wodnych czy scaleń gruntów prowadzone w Polsce do 1990 roku służyły wyłącznie rozwojowi rolnictwa, a więc zwiększeniu produkcji roślinnej i zwierzęcej, podczas gdy w Europie Zachodniej miały szerszy zasięg i były ukierunkowane na rozwój wsi i rolnictwa. Za koordynowanie tej współpracy prof. zw. dr hab. inż. Ulrich Flury, kierownik Katedry Inżynierii Rolniczej Politechniki Federalnej w Zurychu, otrzymał godność doktora honoris causa nadaną mu przez Senat Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie z inicjatywy Rady Wydziału Melioracji Wodnych w 1987 roku. Był to pierwszy doktor honoris causa w historii Wydziału.

W latach osiemdziesiątych nastąpił ilościowy i jakościowy rozwój kadry naukowej Wydziału. Potwierdzeniem dobrej sytuacji kadrowej Wydziału było otrzymanie w 1985 roku uprawnień do nadawania stopnia doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie melioracje wodne. 

Zarządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 18 czerwca 1986 roku w sprawie dziedzin nauki i dyscyplin naukowych, w zakresie których mogą być nadawane stopnie naukowe, wyłączyło dyscyplinę naukową melioracje wodne z dziedziny nauk technicznych i włączyło ją do dziedziny nauk rolniczych. Była to decyzja bardzo trudna dla Wydziału, ponieważ z dniem 1 października 1987 roku stracił on uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie geodezja i kartografia oraz doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie melioracje wodne. Jednocześnie uzyskał uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk rolniczych w dyscyplinie melioracje wodne. W 1992 roku zaszła zasadnicza zmiana w dziedzinie nauk rolniczych – w jej ramach powstała nowa dyscyplina naukowa: kształtowanie środowiska, która zastąpiła dotychczasową dyscyplinę melioracje wodne. W tym samym roku Centralna Komisja ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych pozytywnie rozpatrzyła wniosek Rady Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji o przyznanie uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego w dziedzinie nauk rolniczych w dyscyplinie kształtowanie środowiska. Od chwili uzyskania tych uprawnień w dniu 28 września 1992 roku Wydział posiadał pełne prawa akademickie, czyli uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego w dziedzinie nauk rolniczych w dyscyplinie kształtowanie środowiska, a także występowania z wnioskiem o nadanie tytułu profesora w dziedzinie nauk rolniczych.

W 1997 roku, na wniosek Rady Wydziału, Senat Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie przyznał tytuł doktora honoris causa prof. zw. dr. hab. inż. Andrzejowi Hopferowi, rektorowi Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Druga połowa lat dziewięćdziesiątych była okresem dalszego dynamicznego rozwoju kadry dydaktyczno-naukowej na Wydziale. Od 2000 roku na stanowiska asystentów naukowo-dydaktycznych przyjmowano osoby po studiach doktoranckich ze stopniem naukowym doktora.

Od 1996 roku Wydział miał możliwość kształcenia swoich absolwentów na studiach doktoranckich o specjalności odpowiadającej własnemu profilowi. Od roku akademickiego 2019/20 kształcenie odbywa się w Szkole Doktorskiej, która umożliwia doktorantom kształcenie interdyscyplinarne oraz uzyskanie wysokich kompetencji badawczych i osiągnięcie samodzielności naukowej w zakresie określonej dyscypliny naukowej, zgodnie z uprawnieniami posiadanymi przez Uczelnię – w dziedzinie nauk inżynieryjno-technicznych w dyscyplinach naukowych: inżynieria lądowa, geodezja i transport oraz inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka. Kształcenie doktorantów w szkole doktorskiej trwa osiem semestrów. Jest prowadzone na podstawie programu kształcenia oraz indywidualnego planu badawczego i kończy się złożeniem rozprawy doktorskiej. Obecnie w Szkole Doktorskiej z Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji kształci się czternaście osób, z tego cztery realizują doktorat wdrożeniowy.

Intensywny rozwój samodzielnej kadry reprezentującej nauki techniczne stworzył przesłanki do starań o prawo nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w dyscyplinie geodezja i kartografia. Odpowiedni wniosek do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów władze Wydziału złożyły w 2010 roku, a samo uprawnienie zostało przyznane w roku 2012. Ponadto od 2011 roku Wydział posiadał pełne prawa akademickie w dziedzinie nauk rolniczych w dyscyplinie ochrona i kształtowanie środowiska, tj. uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora i doktora habilitowanego oraz do występowania z wnioskiem o nadanie tytułu profesora.

Nowy podział na dziedziny i dyscypliny wprowadzony w 2018 roku spowodował, że na Uczelni powołano Rady Dyscyplin, które mają uprawnienia do podejmowania uchwał o nadaniu stopnia naukowego doktora lub doktora habilitowanego. Na Wydziale powołano dwie Rady Dyscyplin: inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka, która w kadencji 2025–2028 liczy dwadzieścia osób, oraz inżynieria lądowa, geodezja i transport, w skład której wchodzi trzynaście osób. Funkcje koordynatorów dyscyplin i przewodniczących Rad Dyscyplin pełnili: dyscyplina inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka – dr hab. inż. Leszek Książek, prof. URK, w latach 2019–2020, oraz prof. dr hab. inż. arch. Piotr Herbut – od 2020 roku; dyscyplina inżynieria lądowa, geodezja i transport – dr hab. inż. Jacek Pijanowski, prof. URK, w latach 2019–2024, oraz dr hab. inż. Monika Siejka, prof. URK, od 2025 roku; dyscyplina matematyka – prof. dr hab. inż. Marek Ptak, który pełni tę funkcję od 2019 roku.

Tematyka zajęć dydaktycznych prowadzonych przez nauczycieli akademickich jest zbieżna z problematyką ich badań naukowych, co pozwala na unowocześnianie i aktualizację treści zajęć. Również studenckie prace dyplomowe, a zwłaszcza prace doktorskie, pod względem zakresu tematycznego ściśle współgrają z pracami badawczymi poszczególnych jednostek organizacyjnych Wydziału. Z tą działalnością naukowo-badawczą nierozerwalnie wiąże się rozwój kadry i jej awans zawodowy. 

W ciągu ostatnich dziesięciu lat nastąpił na Wydziale wzmożony rozwój kadry naukowej w grupie profesorów, doktorów habilitowanych oraz doktorów. Siedmiu pracowników uzyskało tytuł naukowy profesora, dwudziestu siedmiu stopień doktora habilitowanego oraz trzydziestu stopień doktora. Dodatkowo na Wydziale były procedowane postępowania o awans naukowy osobom spoza Wydziału. Tytuł profesora otrzymała jedna osoba, stopień doktora habilitowanego jedenaście osób oraz stopień doktora trzydzieści cztery osoby.

Działalność naukowa na Wydziale ma szeroki, interdyscyplinarny charakter – obejmuje nauki od przyrodniczych, przez rolnicze, społeczne, ścisłe do technicznych. W efekcie pracownicy Wydziału współpracują z naukowcami z licznych jednostek naukowych w kraju i za granicą oraz prowadzą działalność upowszechnieniową we współpracy z jednostkami administracji państwowej i firmami wykonawczymi. Najściślejsze kontakty, w których zachodzi najbardziej ożywiona wymiana myśli naukowej na cyklicznych konferencjach i sympozjach, utrzymywane są z Wydziałami: Budownictwa i Inżynierii Środowiska Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Budownictwa, Inżynierii Środowiska i Architektury Politechniki Rzeszowskiej, Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Inżynierii Środowiska i Inżynierii Mechanicznej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, Geodezji, Inżynierii Przestrzennej i Budownictwa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Nawigacyjnym Politechniki Morskiej w Szczecinie, Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, Nawigacji i Uzbrojenia Okrętowego Akademii Marynarki Wojennej, Inżynierii Lądowej i Geodezji Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie oraz Inżynierii Produkcji Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie. Pracownicy Wydziału utrzymują bliskie kontakty z naukowcami m.in. z Wydziałów Inżynierii Środowiska i Energetyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Politechniki Krakowskiej, Wydziału Geodezji Górniczej i Inżynierii Środowiska Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej, Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej oraz Zakładu Geomorfologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytutu Ochrony Przyrody PAN oraz Instytutu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk. 

Podkreśleniem ścisłej i owocnej współpracy naukowej z ośrodkami w kraju, a zwłaszcza z Wydziałem Inżynierii, Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, było nadanie przez Senat Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, na wniosek Rady Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji, tytułu doktora honoris causa Akademii Rolniczej prof. zw. dr. hab. inż. Stanisławowi Kostrzewie w 2005 roku.

Wydział współpracuje również z licznymi zagranicznymi instytucjami naukowymi. W ramach współpracy następuje wymiana kadry odbywającej długo- i krótkoterminowe staże. Organizowane są również wspólne konferencje naukowe, w tym cykliczne konferencje „Small Workshop on Operator Theory”, „ENVIRO” i Ogólnopolska Szkoła Hydrauliki. Współpraca w zakresie dydaktyki polega na dwustronnej wymianie studentów i doktorantów. Ponadto na Wydział przyjeżdżają w charakterze Visiting Professors pracownicy zagranicznych jednostek naukowych, którzy prowadzą wykłady dla studentów i doktorantów Wydziału. Dotychczas byli to profesorowie z Holandii, Ukrainy, Szwecji, Grecji, Węgier, Francji oraz Niemiec.

Istotnym obszarem działalności naukowej jest uczestnictwo w dużych grantach unijnych, takich jak np.: „Valorization and sustainable development of cultural landscapes using innovative participation and visualization techniques” (program CENTRAL EUROPE), projekt „Zarządzanie kryzysowe obszarem Natura 2000 w warunkach powodzi na przykładzie Małopolskiego Przełomu Wisły (km 254+000 – 307+000) Tarnobrzeg–Słupia” (Fundusz Norweski) oraz „Renaturyzacja śródlądowej delty rzeki Nidy” (projekt LIFE).

Wydział utrzymuje kontakty z zagranicznymi ośrodkami naukowymi w Australii, Austrii, Bośni i Hercegowinie, Chinach, Chorwacji, Czechach, Dani, Etiopii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Indiach, Islandii, Izraelu, Japonii, Kanadzie, Korei Południowej, na Litwie, w Macedonii, Mołdawii, Niemczech, Norwegii, Portugalii, Rosji, Rumunii, Słowacji, Słowenii, Szwajcarii, Szwecji, Turcji, USA, na Ukrainie, Węgrzech, w Wietnamie, Wielkiej Brytanii i we Włoszech.

W 2010 roku za szczególne zaangażowanie we współpracę naukową z Wydziałem Inżynierii Środowiska i Geodezji tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Rolniczego im. Hugona Kołłątaja w Krakowie – nadany przez Senat na wniosek Rady Wydziału – otrzymał prof. dr hab. inż. Dušan Húska z Uniwersytetu Rolniczego w Nitrze na Słowacji.

W 2015 roku tytułem doktora honoris causa został uhonorowany prof. dr hab. inż. Marcin Barlik z Politechniki Warszawskiej – wybitny specjalista z zakresu geodezji wyższej-fizycznej i geofizycznych aspektów geodezji.

Pracownicy Wydziału byli zaangażowani w powołanie przez JM Rektorów w czerwcu 2023 roku Międzyuczelnianego Centrum Badawczego WODA, które jest tworzone przez trzy krakowskie uczelnie: Akademię Górniczo-Hutniczą, Uniwersytet Rolniczy i Politechnikę. 

Współpraca z jednostkami administracji państwowej i firmami wykonawczymi polega na wykonywaniu ekspertyz dotyczących ochrony przeciwpowodziowej dolin rzecznych, oceny oddziaływania inwestycji wodno-melioracyjnych na środowisko, stosowania produktów geosyntetycznych w inżynierii i ochronie środowiska, a także na opracowywaniu koncepcji regulacji stosunków powietrzno-wodnych użytków rolnych w specyficznych warunkach glebowo-wodnych. Z Wydziałem współpracowały i współpracują: Departament Środowiska i Rozwoju Wsi Urzędu Marszałkowskiego w Krakowie, Wojewódzkie Zarządy Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie, Kielcach i Radomiu, Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie, Polskie Zrzeszenie Inżynierów i Techników Sanitarnych Oddział w Krakowie, Stowarzyszenie Producentów Geotekstyliów, Pieniński Park Narodowy, Małopolska Okręgowa Izba Architektów RP, Towarzystwo Urbanistów Polskich Oddział w Krakowie, a także firmy wykonawcze z województw: świętokrzyskiego, małopolskiego, górnośląskiego i podkarpackiego. Współpraca ta dotyczy także gmin, m.in.: Kłaj, Skała, Trzebinia, Tomice, Sułoszowa, Zielonki, Kalwaria Zebrzydowska, Jordanów, Gdów, Lubin, Horyniec-Zdrój, Klucze Mściwojów, Miechów, Kamionka Wielka, Nowy Targ, Pałecznica, Andrychów, Świlcza, Boguchwała, Wiśniowa, Jodłownik, Pacanów, Radłów, Wielka Wieś, Zielonki, Szczebrzeszyn.

Współpraca jednostek organizacyjnych Wydziału z innymi placówkami naukowo-badawczymi oraz podmiotami gospodarczymi i samorządowymi ma charakter komplementarny. Stymuluje rozwój metod badawczych, rozszerza dostęp do aparatury, wzbogaca o nowe doświadczenia, a także zwiększa zakres potwierdzonych praktyką trafnych rozwiązań aktualnych problemów środowiskowych. 

Monitoring poziomu naukowego Wydziału prowadzony jest przez Ministerstwo Nauki Szkolnictwa Wyższego. Co cztery lata odbywa się ewaluacja działalności naukowej, którą w ramach dyscyplin przeprowadza Komisja Ewaluacji Nauki. Przy ocenie bierze ona pod uwagę indywidualne osiągnięcia pracowników reprezentujących daną dyscyplinę, oceniając poziom naukowy, efekty finansowe badań naukowych i prac rozwojowych oraz wpływ działalności naukowej na funkcjonowanie społeczeństwa i gospodarki. Poszczególnym dyscyplinom przyznawane są kategorie naukowe, od których zależą uprawnienia do prowadzenia studiów, szkoły doktorskiej, nadawania stopni i tytułów oraz wysokość subwencji. W latach 2017–2021 dyscyplina inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka uzyskała kategorię B+, dyscyplina inżynieria lądowa, geodezja i transport kategorię B+, natomiast dyscyplina matematyka – A.

Jako wyraz uznania dla wkładu w naukę polską należy wymienić Profesorów – pracowników Wydziału, którym na innych uczelniach nadano tytuł doktora honoris causa. Są to: prof. dr hab. inż. Piotr Prochal, któremu w 1995 roku ten zaszczytny tytuł nadała Akademia Rolnicza we Wrocławiu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy), oraz prof. dr hab. inż. Jan Pawełek, któremu tytuł doktora honoris causa nadał w 2023 roku Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie.

Perspektywy

Minione siedemdziesięciolecie było dla Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji okresem intensywnego rozwoju i dużych przeobrażeń, które stworzyły dobrą podstawę do dalszej efektywnej działalności. Przed Wydziałem stoją poważne zadania dotyczące badań naukowych oraz praktycznego przygotowania absolwentów do realizacji zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich w naszym kraju. 

Strategicznym celem Wydziału jest przekazanie przyszłym absolwentom nowoczesnej wiedzy i umiejętności stosowania jej w praktyce, a także rozwijanie komunikatywności społecznej oraz kreatywności w myśleniu. Osiąganiu tego celu służy modyfikacja programów nauczania, dbanie o jakość kształcenia oraz rozwijanie działalności edukacyjnej i organizacyjnej wśród studentów. Badania naukowe charakteryzują się dążeniem do integrowania ich z systemem Unii Europejskiej i podejmowaniem zadań priorytetowych w regionalnej strategii Polski Południowej. Utrzymanie pozytywnego wizerunku Wydziału oraz dobrze ugruntowanej pozycji zarówno na Uczelni, jak i w środowisku zewnętrznym wymaga stałej działalności promocyjnej. Działania takie są kierowane do kandydatów na studia, odbiorców rezultatów badań naukowych oraz innych grup społecznych, zainteresowanych naukowo-dydaktyczną działalnością Wydziału.

Wydział pragnie zachować status liczącego się w kraju i regionie Polski Południowej ośrodka naukowego, który byłby postrzegany jako lider transferu wyników badań do gospodarki narodowej. Efektywnie wykorzystując zasoby intelektualne i materialne, chce nadal pełnić ważną misję edukacyjną i badawczą na potrzeby gospodarki, szczególnie na obszarach wiejskich i w środowisku przyrodniczym. Realizacja tych ambitnych zamierzeń odbywa się m.in. poprzez dwa prowadzone przy Wydziale czasopisma naukowe o zasięgu międzynarodowym: Acta Scientiarum Polonorum (seria Formatio Circumiectus) oraz Geomatisc, Landmanagement and Landscape.

Przedstawiony zarys historii Wydziału nie oddaje w pełni ogromnego wysiłku włożonego od 1955 roku w rozwój placówki przez grono nauczycieli akademickich oraz pracowników naukowo-technicznych i technicznych, a także przez kierownictwo Wydziału w osobach dziekanów i prodziekanów, koordynatorów dyscyplin i kierowników katedr, którzy inicjowali rozwój kadry, czuwali nad tworzeniem i wprowadzaniem w życie nowych programów dydaktycznych i ich realizacją w toku studiów, jak również dbali o rozbudowę i unowocześnianie bazy materialnej.

Sukcesy Wydziału są efektem sumy poczynań pracowników i studentów pod kierownictwem kolejnych dziekanów, spośród których należałoby szczególnie wyróżnić profesorów: Franciszka Hendzla, Mariana Czerwińskiego, Piotra Prochala, Włodzimierza Rajdę i Jana Pawełka.

Patrząc dzisiaj na siedemdziesięcioletnią działalność Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji w Krakowie, należy wyrazić głębokie uznanie ludziom, którzy Wydział do życia powołali, tworzyli go i rozwijali z pożytkiem dla nas wszystkich.

 Dziekani Wydziału
(1955–2025)

Materiały źródłowe

35 lat kierunku Geodezja Urządzeń Rolnych, przemianowanego w 1991 roku na kierunek Geodezja i Kartografia. 1995. Akademia Rolnicza w Krakowie. Kraków 1995.

40-lecie Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji, kierunku Inżynieria Środowiska: katedry i zakłady, sylwetki pracowników naukowych oraz absolwenci (1955–1995). Akademia Rolnicza im. H. Kołłątaja w Krakowie. Kraków 1995.

50-lecie Kierunku Geodezja i Kartografia Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie. Kraków 2010. 

50-lecie Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji Akademii Rolniczej w Krakowie. Wydawnictwo Akademii Rolniczej. Kraków 2005.

Dzieje Studiów Rolniczych w Krakowie 1890–1962. PWN. Kraków 1965.

Książek L., Bergel T., Młyński D. Kształcenie kadr dla gospodarki wodnej na Wydziale Inżynierii Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Rolniczego im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, Gospodarka Wodna, 8, 32–34.

60-lecie Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie. Wydawnictwo Uniwersytetu Rolniczego. Kraków 2015.

Pijanowski Z. Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji. [W:] Księga Jubileuszowa Akademii Rolniczej im. H. Kołłątaja w Krakowie. Kraków 2003. 

Rajda W. Jubileusz 40-lecia Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji. Historia, rozwój i zamierzenia Wydziału. Biuletyn Informacyjny Akademii Rolniczej im. H. Kołłątaja, nr 2/1995.

Studia Rolnicze w Krakowie w XXX-lecie Polski Ludowej. Akademia Rolnicza w Krakowie. Warszawa 1975.

XXV lat Akademii Rolniczej imienia Hugona Kołłątaja w Krakowie (1953–1978). W 60-lecie niepodległości Polski. Kraków 1980.