Historia

Historia
Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji
Uniwersytetu Rolniczego im. H. Kołłątaja w Krakowie.

11 kwietna 2008 roku mocą ustawy z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie nadania nowych nazw niektórym akademiom rolniczym (Dz. U. nr 52 poz. 300 z dn. 27 marca 2008 r.) Akademia Rolnicza w Krakowie uzyskała status Uniwersytetu Rolniczego im. Hugona Kołłataja w Krakowie.

W roku 2005 minęło 50 lat od momentu powołania, zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego z dnia 23 lipca 1955 r. - Wydziału Melioracji Wodnych, trzeciego w Polsce po warszawskim i wrocławskim. Był to zarazem trzeci Wydział Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie. Jego kontynuatorem jest obecny Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji...

Początków Wydziału należy jednak upatrywać już w XIX wieku, kiedy to w powołanym w 1890 r. Studium Rolniczym przy Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego utworzono Zakład Inżynierii Rolniczej. Zakład ten, jedyny o technicznym profilu wśród siedmiu jednostek Studium, mieścił się w Collegium Iuridicum przy ul. Grodzkiej. W ramach trzyletniego cyklu nauki pracownicy Zakładu prowadzili zajęcia z przedmiotów tworzących nową uniwersytecką dyscyplinę o nazwie inżynieria rolnicza. Były to przedmioty: geometria wykreślna i rysunek techniczny, miernictwo, melioracje rolnicze, mechanika rolnicza i budownictwo wiejskie, zakończone obowiązkowym egzaminem po drugim roku nauki.

Zakład Inżynierii Rolniczej, mający w pewnych okresach status katedry, od 1923 r. wchodził w skład utworzonego wówczas Wydziału Rolniczego UJ. Zakładem kierowali inżynierowie wyróżniający się dużą praktyką zawodową i mający uzdolnienia naukowo-dydaktyczne. Powoływano ich na stanowiska zastępców profesorów, profesorów nadzwyczajnych lub profesorów zwyczajnych UJ. W kolejnych latach byli to: Kazimierz Ajdukiewicz (1891-1899), Tadeusz Sikorski (1899-1924), Adam Różański (1924-1939) i Franciszek Hendzel (1948-1955). Byli oni prawie bez wyjątku absolwentami Wydziału Hydrotechniki Politechniki Lwowskiej.

Kiedy w 1953 roku na bazie Wydziału Rolniczego UJ powołano Wyższą Szkołę Rolniczą, Zakład Inżynierii Rolniczej pozostał przy Wydziale Rolniczym nowo utworzonej Uczelni. W roku 1955 na bazie Zakładu utworzono Wydział Melioracji Wodnych WSR, który miał za zadanie kształcenie kadr z zakresu melioracji wodnych.

Organizatorem i pierwszym dziekanem Wydziału Melioracji Wodnych w kadencji 1955/56 - 1957/58 był prof. dr inż. Franciszek Hendzel. Nowo utworzony Wydział przejął zespół byłego Zakładu Inżynierii Rolniczej Wyższej Szkoły Rolniczej. Jego pracownicy znaleźli się w Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych, której kierownikiem został prof. F. Hendzel. Do nowo powstałego Wydziału Melioracji Wodnych włączono także Katedrę Meteorologii i Klimatologii, z kierownikiem doc. dr Kazimierzem Kuźniarem. Katedra ta do tej pory przynależała do Wydziału Rolniczego WSR. W pozostałych katedrach i zakładach kierownikami zostali pracownicy Politechniki Krakowskiej, politechnicznych wydziałów AGH oraz różnych przedsiębiorstw. Byli to zatrudnieni na stanowiskach profesora lub zastępców profesora: prof. Marian Czerwiński (Katedra Budownictwa Wodnego), kandydat nauk Jan Burzyński (Katedra Matematyki), mgr inż. Anna Łoś (Katedra Geodezji), mgr inż. Paweł Żmijewski (Katedra Gruntoznawstwa i Budownictwa Ziemnego) oraz mgr inż. Ludwik Pazirski (Katedra Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych). Rada Wydziału liczyła wówczas dziesięć osób, w tym osiem tzw. samodzielnych pracowników nauki. Takie były skromne aktywa kadrowe w początkach działalności Wydziału.

Realizowany wówczas program kształcenia inżynierów meliorantów miał mocną podbudowę przyrodniczą związaną z potrzebami rolnictwa, co w połączeniu z rozległymi studiami technicznymi sprawiało, że Wydział kończyli wysoko kwalifikowani specjaliści, dobrze przygotowani do kompleksowego rozwiązywania zagadnień melioracyjnych. W okresie tym, prowadzone były na dużą skalę inwestycje melioracyjne. Należy tu dodać, że w okresie wcześniejszym, specjalistów z zakresu melioracji wodnych przygotowywały politechniki. Na uczelniach tych przyrodnicze podstawy melioracji traktowane były w sposób encyklopedyczny i bez powiązania z zagadnieniami technicznymi.

Baza materialna Wydziału była w tym czasie bardzo skromna. Katedry Melioracji Rolnych i Leśnych, Budownictwa Wodnego, Matematyki, Meteorologii i Klimatologii, Geodezji do 1964 r. miały swoją siedzibę w budynku przy ul. Św. Marka, zaś Katedry Mechaniki Budowli i Konstrukcji Budowlanych oraz Gruntoznawstwa i Budownictwa Ziemnego mieściły się przy ul. Łobzowskiej.

W roku akademickim 1957/58 - trzecim po powołaniu Wydziału - we wszystkich katedrach było zatrudnionych dwudziestu sześciu pracowników naukowo-dydaktycznych i dwóch technicznych. W tej, nawet jak na ówczesne czasy, bardzo skromnej liczebnie grupie pracowników naukowo-dydaktycznych był jeden profesor tytularny, trzech docentów posiadających stopień doktora i czterech zastępców profesora, w tym jeden w stopniu kandydata nauk i trzech w stopniu magistra inżyniera. Przyczyną małej liczebności samodzielnych pracowników nauki był brak w macierzystej Uczelni, Wyższej Szkole Rolniczej, kadry profesorów i docentów o profilu technicznym - odmiennym od reprezentowanego przez pozostałe wydziały Uczelni.

W końcu lat pięćdziesiątych, w związku z rozpoczęciem rekonstrukcji polskiego rolnictwa, pojawiła się potrzeba prowadzenia w szerokim zakresie kompleksowych prac urządzeniowo-rolnych. Prace te wprowadzały zasadnicze przemiany w strukturze przestrzennej, a bardzo często i społecznej wsi i rolnictwa. Do ich przeprowadzenia potrzebni byli dobrze przygotowani specjaliści. Brakowało ich jednak, gdyż kształciła ich jedynie Katedra Urządzeń Rolnych Politechniki Warszawskiej. Fakt ten, a także dynamiczny rozwój naukowy Wydziału Melioracji Wodnych WSR w Krakowie spowodował, iż w 1960 roku zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powołano przy Wydziale Oddział Geodezji Urządzeń Rolnych i od 1 października uruchomiono na nim studia. Organizatorem Oddziału był doc. mgr inż. Ignacy Rabczuk.

Nowo otwarty Oddział miał mocne oparcie w kadrze naukowej Wydziału, a szczególnie w istniejącej już Katedrze Geodezji. W tymże 1960 roku zarządzeniem Ministra Szkolnictwa Wyższego powołano trzy nowe Katedry: Geodezyjnych Urządzeń Rolnych, Geodezji Wyższej oraz Fotogrametrii. Ze względu na potrzeby dydaktyczne oraz brak wówczas w Polsce wysoko kwalifikowanej kadry dydaktycznej z zakresu geodezji i kartografii, pełne zorganizowanie wymienionych Katedr nastąpiło znacznie później. W roku 1963 rozpoczęła działalność Katedra Geodezyjnych Urządzeń Rolnych, w 1964 r. Katedra Geodezji Wyższej, a następnie w 1965 r. Katedra Fotogrametrii. Równocześnie w 1964 roku powstała kolejna jednostka Oddziału, Katedra Planowania i Organizacji Terenów Rolnych.

W chwili powołania Oddziału Geodezji i Urządzeń Rolnych na Wydziale zatrudnionych było czterdzieści sześć osób, ale liczba samodzielnych pracowników nauki i doktorów praktyczne nie uległa zmianie. Dwukrotnie wzrosła jedynie liczba asystentów. Słaby rozwój ilościowy grupy pracowników o wyższych kwalifikacjach naukowych spowodowany był między innymi brakiem uprawnień Rady Wydziału do nadawania stopni i tytułów naukowych.

W 1964 roku Wydział przeprowadził się do nowego budynku przy al. Mickiewicza, zwanego "Jubileuszowym", który nadal jest jego główną siedzibą. Natomiast Oddział Geodezji (obecnie kierunek Geodezja i Kartografia) nie uzyskał dotychczas siedziby odpowiedniej dla swoich potrzeb. Od chwili powołania ciągle był przenoszony. Katedry Oddziału mieściły się najpierw przy ul. Św. Marka, później w budynku Jubileuszowym i przy pl. Inwalidów, następnie w budynku Wydziału Leśnego przy al. 29-Listopada oraz następnie przy ul. Królewskiej. Obecnie zostały ulokowane w Mydlnikach w budynku przy ul. Balickiej i częściowo w budynku Jubileuszowym.

Baza materialna na początku istnienia Wydziału skromna, zdecydowanie poprawiła się po roku 1964. W okresie tym Wydział otrzymuje pomieszczenia na laboratoria. Wpłynęło to pozytywnie na stan badań jak i rozwój kadry naukowo-dydaktycznej. Od momentu powołania Wydziału i Oddziału prowadzone były jednolite studia pięcioletnie. Plany i programy studiów opracowywane były centralnie w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego przez zespoły ekspertów. W całym kraju obowiązywały jednolite programy dla tych samych kierunków studiów.

Aby podołać wzrastającym zadaniom stawianym przez gospodarkę narodową przed szkolnictwem wyższym, w roku akademickim 1966/67 na studiach dziennych wprowadzono studia dwustopniowe: inżynierskie i magisterskie. Studia inżynierskie kończyły się po czterech latach otrzymaniem dyplomu inżyniera melioracji wodnych (na Wydziale) lub geodezji urządzeń rolnych (na Oddziale). Studia magisterskie podobnie jak wcześniej trwały pięć lat i kończyły się obroną pracy magisterskiej. Nabór studentów na pierwszy rok był jednolity, oddzielnie na Wydział i Oddział. Po zakończeniu trzeciego roku studiów, w zależności od wyników nauki następowała kwalifikacja studentów na studia cztero- lub pięcioletnie. Rozbudowano przedmioty zawodowe i zróżnicowano specjalizacje w ramach semestru dyplomowego. Tematyka prac magisterskich objęła szeroki zakres zagadnień przyrodniczo technicznych, zarówno o charakterze konstrukcyjno-projektowym, jak i naukowo-badawczym. Dwustopniowe studia dzienne prowadzone były w latach 1966 - 1974.

W 1964 roku uruchomiono eksternistyczne studia magisterskie w zakresie melioracji. W celu podniesienia kwalifikacji pracowników mających wykształcenie średnie techniczne i dłuższą praktykę zawodową, zainaugurowano w roku akademickim 1966/67 cztero letnie zawodowe inżynierskie studia zaoczne z zakresu melioracji wodnych, a nieco później, bo w roku akademickim 1969/70 - z zakresu geodezji urządzeń rolnych w Krakowie i w Punkcie Konsultacyjnym WSR w Rzeszowie. Pierwsi absolwenci zostali wypromowani odpowiednio w roku 1970 (34 osoby) i 1973 (25 osób).

W roku akademickim 1965/66 funkcjonowało piętnaście Katedr i dwie pracownie. Poza już wymienionymi powstały: Katedra Budownictwa Wiejskiego (1961 r.), Katedra Geometrii Wykreślnej (1962 r.), Katedra Torfoznawstwa (1965 r.), Katedra Ekologii Roślin (1957 r.), którą później przemianowano na Katedrę Przyrodniczych Podstaw Melioracji, przy której powstała Pracowania Gospodarki Wodnej i Ściekowej. Przy Katedrze Melioracji Rolnych i Leśnych z kolei zorganizowano Pracowanie Robót Melioracyjnych.

W nowych warunkach Wydział bardzo szybko rozwija się kadrowo i w roku 1970 uzyskuje prawa doktoryzowania w dziedzinie nauk technicznych (w dyscyplinach: melioracje wodne oraz geodezja i kartografia). W początkach lat siedemdziesiątych, gdy pracujący na Wydziale absolwenci zaczęli uzyskiwać stopnie doktora nauk technicznych (dr inż. M. Michalczewski, dr inż. R. Tlałka, dr inż. M. Żak), nastąpił w tej grupie pracowników wyraźny i szybki rozwój. Ale dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych i w latach dziewięćdziesiątych nastąpiło znaczące powiększenie liczby asystentów, doktorów, doktorów habilitowanych i profesorów tytularnych. Od roku 2000 na stanowiska asystentów naukowo-dydaktycznych poza przedmiotami ścisłymi, przyjmowane są osoby ze stopniem naukowym doktora. W okresie tym stabilizacji uległa także liczba pracowników naukowo-technicznych i administracyjnych.

W roku akademickim 1970/71 Wydział zmienił - zarządzeniem odgórnym, podobnie jak wszystkie placówki naukowe w Polsce - strukturę katedralną na instytutową i katedralną. Z piętnastu Katedr utworzono trzy Instytuty i dwie Katedry: Instytut Melioracji Rolnych i Leśnych, Instytut Budownictwa Wodnego i Ziemnego oraz Instytut Geodezji, a także Katedrę Budownictwa Rolniczego i Katedrę Planowania i Urządzania Terenów Wiejskich.

W 1974 roku na Wydziale i Oddziale rozpoczęto realizację nowego planu studiów, zatwierdzonego przez Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Wprowadzał on ponownie jednolite studia magisterskie na studiach dziennych i skracał cykl kształcenia z dziesięciu do dziewięciu semestrów. W nowym programie studiów pojawiają się bloki przedmiotów. Wprowadzona zostaje możliwość studiów indywidualnych i powołano nowe specjalizacje na semestrach dyplomowych.

Obok dotychczasowych zaocznych form nauki na poziomie inżynierskim od roku 1975 na Wydziale Melioracji, a od 1977 roku na Oddziale Geodezji wprowadzono uzupełniające zaoczne studia magisterskie dla inżynierów z zakresu melioracji wodnych i geodezji rolnej, zorganizowano je na prośbę Stowarzyszenia Inżynierów Wodnych i Melioracyjnych i Stowarzyszenia Geodetów Polskich Naczelnej Organizacji Technicznej oraz Wojewódzkiego Biura Geodezji. W latach 1970 - 1973 prowadzone były na Oddziale studia podyplomowe z zakresu planowania terenów wiejskich.

W 1981 roku nastąpiła kolejna zmiana organizacyjna Wydziału. Przywrócona została struktura organizacyjna podstawowych jednostek naukowo-dydaktycznych sprzed 1970 roku. Zgodnie ze statutem Uczelni przyjęto nowe kryteria dotyczące powoływania i nazwy jednostek, uzależnione od stopni i tytułów naukowych zatrudnionych w nich nauczycieli akademickich. Warunkiem powołania Katedry, oprócz udokumentowanego dorobku naukowego i dydaktycznego, była obecność w zespole dwóch samodzielnych pracowników nauki, w tym jednego z tytułem profesora. W wyniku tych zmian w miejsce trzech instytutów i dwóch katedr powstały trzy katedry i dwanaście zakładów. Były to na Wydziale Melioracji Wodnych: Katedra Budownictwa Rolniczego, Katedra Meteorologii i Klimatologii Rolniczej i Katedra Zastosowań Matematyki oraz Zakład Melioracji Rolnych i Leśnych, Zakład Przyrodniczych Podstaw Melioracji, Zakład Gospodarki Wodnej i Ochrony Wód, Zakład Zaopatrzenia Osiedli w Wodę i Kanalizacji, Zakład Budownictwa Wodnego, Zakład Mechaniki Budowli oraz Zakład Mechaniki Gruntów i Budownictwa Ziemnego, zaś na Oddziale: Zakład Geodezji, Zakład Fotogrametrii i Fotointerpretacji, Zakład Geodezji Wyższej, Zakład Geodezyjnego Urządzania Terenów Rolnych oraz Zakład Planowania i Organizacji Terenów Rolniczych.

W roku 1981 Wydział podjął współpracę naukowo - dydaktyczną z Wydziałem Inżynierii Rolniczej Politechniki Federalnej w Zurychu. Na podstawie umowy podpisanej przez rektorów obu Uczelni, w latach 1983 i 1984 opracowano szczegółowy program współpracy. Wiodącym projektem tego programu był realizowany od 1985 r. temat "Melioracje kompleksowe jako podstawa społeczno-gospodarczego rozwoju ziem górskich w Polsce". Celem tych badań było opracowanie nowych zasad rozwoju społeczno-gospodarczego obszarów górskich (wiejskich). W związku z tym zajęto się analizą porównawczą podstawowych inwestycji rolniczych w Polsce i w Szwajcarii, opracowaniem nowego procesu inwestycyjnego dla rozwoju obszarów górskich w Polsce oraz wdrożenie wspólnie opracowanego procesu inwestycyjnego.

Należy tu nadmienić, iż inwestycje z zakresu melioracji wodnych czy scaleń gruntów prowadzone w Polsce do 1990 roku służyły wyłącznie rozwojowi rolnictwa, a więc zwiększeniu produkcji roślinnej i pośrednio zwierzęcej, gdy tymczasem w Europie Zachodniej miały szerszy zasięg i były ukierunkowane na rozwój wsi i rolnictwa.

Za koordynowanie tej współpracy z ramienia Politechniki Federalnej w Zurychu prof. zw. dr hab. inż. Urlich Flury, kierownik Katedry Inżynierii Rolniczej ETH w Zurychu otrzymał godność doktora honoris causa Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja w Krakowie, nadaną przez Senat Uczelni z inicjatywy Rady Wydziału Melioracji Wodnych. Uroczystości nadania odbyły się 24 września 1987 roku w Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był to w historii Wydziału pierwszy doktorat honoris causa.

W latach osiemdziesiątych nastąpił ilościowy i jakościowy rozwój kadry naukowej Wydziału, nastąpiła również systematyczna poprawa procesu dydaktycznego. W okresie tym wiele Zakładów uzyskało status Katedr.

Potwierdzeniem dobrej sytuacji kadrowej Wydziału, było uzyskanie w roku 1985 uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie melioracji wodnych. Pierwsze kolokwium habilitacyjne na Wydziale Melioracji Wodnych odbyło się 12.12.1986 r. (dr hab. inż. Z. Stąpel), a dalsze 10.07.1987 r. (dr hab. inż. K. Boroń, dr hab. inż. W. Rajda i dr hab. inż. M. Michalczewski).

Zarządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 18 czerwca 1986 w sprawie dziedzin nauki i dyscyplin naukowych w zakresie, których mogą być nadawane stopnie naukowe, wyłączyło dyscyplinę naukową melioracje wodne z nauk technicznych i przyłączyło do dziedziny nauk rolniczych. Była to decyzja bardzo trudna dla Wydziału, ponieważ z dniem 1 października 1987 roku Wydział stracił uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk technicznych w zakresie geodezji i kartografii oraz doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie melioracji wodnych. W/w zarządzeniem (18.VI.1986 r.) Wydział od 1 października 1987 roku uzyskał uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk rolniczych w zakresie melioracji wodnych. Pierwsza obrona pracy doktorskiej w nowej formule odbyła się jeszcze w tym samym roku (11.12.1987 r. , dr inż. J. Radoń).

Zmiany społeczno - polityczne, jakie dokonały się w Polsce w 1989 roku, i powstanie gospodarki rynkowej, zapoczątkowały nowe wymagania w zakresie rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich. Po roku 1989 powstał również wolny rynek w sektorze rolnictwa. Zmiany ustrojowe i polityka antyinflacyjna realizowana od 1990 roku spowodowały negatywne skutki zarówno w rolnictwie, jak i w jego otoczeniu. Szczególnie negatywnie wpłynęły na zakres i wielkość inwestycji melioracyjnych, produkcyjnych i infrastrukturalnych na obszarach rolniczych. Radykalnie zmniejszyły się w budżecie państwa nakłady na inwestycje melioracyjne i prace urządzeniowo-rolne (zaledwie około 10 proc. środków średnio z lat 1970 - 1990). Nastąpił upadek państwowych przedsiębiorstw melioracyjnych, a także geodezyjnych, co spowodowało okresowy brak zapotrzebowania na absolwentów Wydziału Melioracji. Zmiany te jak i inne powody, przyczyniły się do restrukturyzacji Wydziału.

Do roku 1992 w dziedzinie nauk rolniczych istniała dyscyplina naukowa "melioracje wodne" oraz kierunek studiów Melioracje Wodne. W 1992 roku nastąpiła zasadnicza zmiana. W ramach dziedziny "nauki rolnicze" powstała nowa dyscyplina naukowa "kształtowanie środowiska", która zastąpiła dotychczasową dyscyplinę "melioracje wodne". Dyscyplina "kształtowanie środowiska" jest nauką zajmującą się celami, metodami i sposobami (środkami) służącymi kompleksowemu i zrównoważonemu rozwojowi obszaru wsi i rolnictwa, przewidywaniem skutków działalności w środowisku oraz poprawą jego stanu.

Od tego momentu działalność naukowa Wydziału na kierunku Inżynieria Środowiska zaliczana jest do nauk rolniczych. Natomiast działalność dydaktyczna pozostała w naukach technicznych i została zaliczona do kierunku Inżynieria Środowiska i dlatego posiada wspólne standardy programowe ze studiami politechnicznymi. Na kierunku Geodezja i Kartografia nie nastąpiły żadne zmiany. Zarówno działalność badawcza jak i dydaktyczna zaliczają się do dyscypliny naukowej "geodezja i kartografia" w dziedzinie nauk technicznych".

W wyniku omówionych wyżej zmian Wydział przygotowywał i od styczniu 1992 r. przeprowadził reorganizację. Zmienił też nazwę, z Wydziału Melioracji Wodnych z Oddziałem Geodezji Urządzeń Rolnych na Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji (Decyzja Ministra Edukacji Narodowej 30.12.1991 r.). Przygotowania do tej restrukturyzacji rozpoczęły się dużo wcześniej, w zasadzie już w połowie lat osiemdziesiątych. Związane to było ze zmianą programów studiów i wprowadzeniem nowych przedmiotów, rozszerzeniem tematyki badań czy korektą sylwetki absolwenta. W ramach Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji powołano dwa kierunki studiów: Inżynierię Środowiska oraz Geodezję i Kartografię. W roku 1992 dla obu kierunków opracowano nowe programy studiów, których realizację rozpoczęto w roku akademickim 1992/93.

Na kierunku Inżynieria Środowiska powołano trzy specjalizacje: Melioracje i Kształtowanie Środowiska, Inżynieria Wodna i Sanitarna Wsi oraz Budownictwo Rolnicze. Ze względu na stan kadry i możliwości lokalowe realizowano program dydaktyczny jedynie na dwóch pierwszych specjalizacjach. W roku akademickim 1993/94 nastąpiła ostateczna weryfikacja programów nauczania. Dwa pierwsze lata studiów były wspólne dla wszystkich studentów, a począwszy od trzeciego roku studiów obowiązywały dwie specjalizacje: Kształtowanie i Ochrona Środowiska oraz Inżynieria Wodna. Na kierunku Geodezja i Kartografia powołano jedną specjalizację - Geodezja Rolna i Wycena Nieruchomości.

W roku 1992 Rada Wydziału wystąpiła do Centralnej Komisji do spraw tytułu naukowego i stopni naukowych z wnioskiem (luty 1992) o ponowne przywrócenie uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego w zakresie nauk rolniczych w dziedzinie kształtowanie środowiska. Po rozpatrzeniu wniosku, przy uwzględnieniu zmian dyscyplin naukowych w ramach poszczególnych dziedzin naukowych, z dniem 28 września 1992 Wydział ponownie uzyskał uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie kształtowania środowiska (decyzja BCK-III-U-395/92). Wydział posiada, więc pełne prawa akademickie, czyli uprawnienia do nadawania stopni naukowych doktora i doktora habilitowanego w dziedzinie nauk rolniczych, w zakresie kształtowania środowiska.

W latach 1992 - 2004 przy kierunku Geodezja i Kartografia działało studium podyplomowe pod nazwą Szkoła Wiedzy o Terenie, zorganizowane i kierowane przez prof. dr hab. inż. Mirosława Żaka. Szkoła była formą stałego (cyklicznego) systemu kształcenia w zakresie wyceny nieruchomości i systemu informacji o terenie. Program, w ilości dwustu dwudziestu godzin wykładów i ćwiczeń, obejmował zarówno naukę specyficznych regulacji prawnych obowiązujących w obrocie nieruchomościami, jak i praktyczne poznanie zasad i metod wyceny różnych typów nieruchomości.

W 1993 roku z Katedry Ekologicznych Podstaw Inżynierii Środowiska wyodrębniła się nowa jednostka - Katedra Rekultywacji Gleb i Ochrony Torfowisk. Decyzja o powstaniu nowej Katedry wynikała z pojawienia się nowej problematyki ściśle związanej z zagadnieniami ochrony i rekultywacji zdegradowanych gleb mineralnych i organicznych, a także rekultywacją i zagospodarowaniem terenów bezglebowych.

W roku 1995 obchodzono jubileusz 40-lecia Wydziału Melioracji Wodnych oraz 35-lecie Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych. Centralne uroczystości jubileuszowe odbyły się w Uczelni w dniach 23-25 listopada 1995 roku. Z tej okazji, na wniosek Rady Wydziału Senat Akademii Rolniczej przyznał tytuł doktora honoris causa prof. zw. dr hab. inż. Andrzejowi Hopferowi, rektorowi Akademii Rolniczo - Technicznej w Olsztynie.

W pierwszym dniu jubileuszu w hallu budynku przy al. Mickiewicza 24/28 odsłonięto tablicę pamiątkową ku czci prof. dr inż. Franciszka Hendzla, organizatora i pierwszego dziekana Wydziału. Uroczystość, z udziałem władz rektorskich, zgromadziła pracowników Wydziału i licznych absolwentów. W uroczystości uczestniczyła również rodzina Profesora Hendzla. Główne uroczystości jubileuszowe Wydziału odbyły się w Centrum Kongresowym AR. Wręczono odznaczenia i listy gratulacyjne, po czym odbyła się sesja posterowa, na której przedstawiono osiągnięcia i aktualne wyniki prac naukowych prowadzonych na Wydziale.

W uroczystości brało udział ponad dwieście osób, w tym goście z zagranicy, dziekani wydziałów naszej Uczelni oraz równoimiennych i pokrewnych wydziałów z kraju. Przybyli też dziekani i przedstawiciele wydziałów i instytutów współpracujących: Uniwersytetu Rolniczego w Nitrze, Uniwersytetu Technicznego w Hanowerze oraz Politechnik w Zurychu i Pradze. Obecny był prof. dr inż. Ulrich Flury z Politechniki Federalnej w Zurichu - doktor honoris causa Akademii związany z Wydziałem od kilkunastu lat ścisłą współpracą, a nawet więzami przyjaźni. Licznie przybyli pracownicy Wydziału-Jubilata, dyrektorzy oraz prezesi zarządów przedsiębiorstw i firm inżynierskich, a także dyrektorzy i przedstawiciele instytucji zawodowo związanych i współpracujących z Wydziałem.

Rada Wydziału na posiedzeniu 27 października 1995 r. przyznała złote medale Za Zasługi dla Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji osobom, które wniosły znaczący i liczący się wkład w rozwój naukowy, materialny i kadrowy Wydziału. Medale te wręczono na uroczystości jubileuszowej: prof. zw. dr hab. inż. Piotrowi Prochalowi, prof. dr hab. inż. Pawlowi Kabinie z Uniwersytetu Rolniczego w Nitrze, prof. zw. dr hab. Stanisławowi Kostrzewie z Akademii Rolniczej we Wrocławiu , prof. zw. dr hab. inż. Hansowi Pelzerowi z Uniwersytetu Technicznego w Hanowerze, prof. zw. dr hab. Karlowi Gertisowi, dyrektorowi Instytutu Fizyki Budowli im. Fraunhofera w Holzkirchen oraz prof. zw. dr hab. Władysławowi Ziobroniowi i prof. dr hab. Edwardowi Maciągowi z Politechniki Krakowskiej.

Z okazji jubileuszu na obu kierunkach odbyły się uroczyste sesje naukowe oraz wydano publikacje naukowe, zawierające prace naukowe pracowników Wydziału. Ponadto wydano trzy okolicznościowe opracowania, zawierające historię katedr i zakładów, życiorysy pracowników, a także wykaz wszystkich absolwentów Wydziału.

W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych nastąpił na Wydziale dalszy dynamiczny rozwój kadry dydaktyczno-naukowej. Modernizacji uległy również programy dydaktyczne. Zmiany nie dotyczyły specjalizacji, lecz jedynie wprowadzenia nowych standardów nauczania, jednolitych dla kierunku Inżynieria Środowiska dla Politechnik jak również byłych Wydziałów Melioracji Wodnych, które przed reorganizacją zaliczane były do kierunków technicznych. Modyfikację nowych programów studiów dla obu kierunków studiów wprowadzono w roku akademickim 1999/2000.

W 2005 roku Wydział obchodził Jubileusz 50-lecia swojego istnienia. Pięćdziesięciolecie Wydziału było okazją do przypomnienia historii i osiągnięć Wydziału, a także do pokazania jego wizerunku i przedstawienia planów na przyszłość. Uroczystości jubileuszowe były także okazją do spotkań absolwentów z wielu różnych roczników.

Główne obchody Jubileuszowe odbyły się w dniu 24 czerwca 2005 roku pod honorowym patronatem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi Wojciecha Olejniczka.

W Centrum Kongresowym odbyło się uroczyste, otwarte posiedzenie Rady Wydziału, w którym udział wzięli, poza przedstawicielami władz Uczelni i innych Wydziałów, wicewojewoda małopolski - Ryszard Półtorak oraz dziekani i prodziekani wydziałów jednoimiennych polskich uczelni oraz wiele innych osób, w tym 26 gości zagranicznych. Uroczystość w której uczestniczyło 391 osób zgromadziła pracowników Wydziału i licznych absolwentów.

Podczas uroczystości wielu pracowników Wydziału otrzymało odznaczenia państwowe i medale Komisji Edukacji Narodowej. Wicewojewoda Ryszard Półtorak odznaczył Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski prof. dr hab. Włodzimierza Rajdę i prof. dr hab. Krystynę Skarżyską, natomiast Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski: profesorów: Tadeusza Bednarczyka, Wacława Biedę, Barbarę Olechnowicz-Bobrowską, Karola Nogę. Złote Krzyże Zasługi otrzymało siedmiu pracowników, a srebrne czterech. Medale Komisji Edukacji Narodowej, które wręczyła Kurator Małopolskiego Kuratorium Oświaty - Elżbieta Lęcznarowicz otrzymało 9 zasłużonych pracowników Wydziału.

Z okazji Jubileuszu, dziekan Wydziału prof. dr hab. Zenon Pijanowski wręczył osobom, które wniosły znaczny wkład w rozwój Wydziału, medal "Za zasługi dla Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji" wraz z okolicznościowym adresem, przyznane przez Radę Wydziału 18 maja 2005 r. Medalem tym zostały wyróżnione następujące osoby: prof. dr hab. dr h.c. Włodzimierz Baran, prof. dr hab. Andrzej Byczkowski, prof. dr hab. dr h.c. Karl Gertis, prof. dr hab. Anna Gładki, prof. dr hab. Jan Gocal, prof. dr hab. Herbert Grubinger, prof. dr hab. Andrzej Hopfer, prof. dr hab. Dusan Huska, prof. dr hab. Stanisław Kostrzewa, prof. dr hab. Andrzej Kosturkiewicz, prof. dr hab. Andrzej Libik, prof. dr hab. Anna Łoś, prof. dr hab. Rudolf Michałek, doc. dr hab. Nikodem Nowakowski, prof. dr hab. Stanisław Pałys, prof. dr hab. Włodzimierz Parzonka, prof. dr hab. Witold Prószyński, prof. dr hab. Włodzimierz Rajda, prof. dr hab. Krystyna Skarżyska, prof. dr hab. Zofia Więckowicz. 33 inne osoby uhonorowano statuetkami "50-lat Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji AR w Krakowie". Z kolei medal "50-lecie Wydziału" otrzymało 26 osób.

Na zakończenie pierwszej części uroczystości odbyła się sesja naukowa, która przebiegała pod hasłem "Historia działalności naukowej Wydziału, stan obecny i perspektywy rozwoju".

Drugą częścią uroczystości było odsłonięcie tablic pamiątkowych upamiętniających wybitnych pracowników Wydziału. W budynku Jubileuszowym przy al. Mickiewicza 24-28 odsłonięto tablicę upamiętniającą prof. zw. dr hab. Piotra Prochala - czterokrotnego dziekana Wydziału, natomiast w budynku Geodezji i Kartografii przy ul. Balickiej tablicę ku czci doc. Ignacego Rabczuka - organizatora Oddziału Geodezji Urządzeń Rolnych. Uroczystości odsłonięcia tablic, z udziałem władz rektorskich w osobach rektora prof. dr hab. Zbigniewa Ślipka i prorektora prof. dr hab. Jerzego Niedziółki, zgromadziły pracowników Wydziału i Uczelni oraz inne osoby spoza Uczelni, w tym szczególnie liczne grono absolwentów, zwłaszcza osób z roczników, które studiowały w czasie kiedy upamiętniane osoby był czynne zawodowo. W uroczystości uczestniczyły najbliższe rodziny prof. Piotra Prochala i doc. Ignacego Rabczuka.

Obchody Jubileuszu były okazją do spotkań absolwentów Wydziału. Ważnym wydarzeniem był pierwszy zjazd Stowarzyszenia Absolwentów Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji. Stowarzyszenie zostało założone 1 grudnia 2004 roku i do Zjazdu jego pracami kierował Komitet Założycielski. W zjeździe uczestniczyło 131 osób członków Stowarzyszenia, które wybrały Prezesa Stowarzyszenia w osobie dr inż. Krzysztofa Kosińskiego - absolwenta wydziału z rocznika 1980 i sześcioosobowy Zarząd.

Z okazji Jubileuszu jako formę upowszechniania wyników badań wydano "Zeszyty Naukowe" kierunku Inżynieria Środowiska zawierające 49 artykułów naukowych i kierunku Geodezja i Kartografia z zamieszczonymi 56 pracami naukowymi. Specjalnym wydawnictwem Jubileuszowym była księga historii Wydziału pt. "50-lecie Wydziału Inżynierii Środowiska i Geodezji Akademii Rolniczej w Krakowie" pod redakcją prof. dr hab. Tadeusza Bednarczyka. Zawiera ona historię Wydziału, jego Katedr i Zakładów, biogramy osób które pracowały lub pracują na Wydziale oraz wykaz absolwentów w latach 1960-2004.